लू ; उत्कृष्ट क्लाइमेक्स को नमुना - मेरो डायरी मा !!!!

(२०६९ श्रावण २१
कृष्णनगर, कपिलवस्तु)

दुइ महिना पछी मेरो डायरी को पाना खुलेको छ त्यो पनि रात को साढे बाह्र बजे ! मेरो दिमागले , ए होइन मेरो मनले  ल्यापटप को स्विच अन गर्यो (आजकल म डायरी ल्यापटप मा लेख्छु ) . र मैले टाइप गर्न थाले . सायद यो क्षण नै यस्तै थियो . खास  कुरो नघुमाइ  भन्नु पर्दा के हो भने मैले आज अहिले मेरो पुस्तक पढ्ने सुची मा परेको एउटा पुस्तक, नयन राज पाण्डे को लू पढेर सकाएँ भर्खरै !

मलाई बाह्र बजी सकेकोले निद्रा लाग्नु स्वाभाविक नै थियो . र मैले उपन्यास का बाँकि २,३ अध्याय हरु भोलि पढ्ने निर्णय गरि पनि सकेको थिए . तर जब करिमले टलक्क टल्केको नया एभन साइकलको अगाडी को डन्डी मा राखेर नुसरत लाइ भगायो तब मलाई चित्त बुझेन,  खै किन मलाई त्यो थाहा छैन यति थाहा थियो कि पुरा उपन्यास का पात्र तथा घटना क्रम हरुले येस्तो खालको अन्त्य को  माग गरिरहेका थिएनन जस्तो लागेको थियो मलाई !

त्यसैले जब करिमले नुसरत संग अब को नया जीवन को सपना बुन्दै गयो तब मेरो निधार खुम्चदै गयो . म  अझै अशन्तुष्ट हुदै गएँ . यसको अर्थ मैले करिम लाइ मन नपराईरहेको थिए भन्ने पक्का पनि होइन . उस लाइ मैले अहिले पनि उत्तिकै नै मन पराउछु... ऊसको त्यो निर्दोषिता र स्वच्छापन साच्चिकै उदाहरनिय छ !

मलाई भित्र भित्रै लेखक ले राम्रो काम गरेनन भन्ने लागिसकेको थियो . मैले ईलौया प्रति सहानुभूति दर्शारई रहेको थिएँ मन मनै . अनि सोचिरहेको थिए साला तेरो आफ्नै बनि ले गर्दा आज तैले आफुलाई भन्दा बढी  प्यार गर्ने केटि लाइ अरु कसैले भगाएर लग्दैछ अनि त चाही टुलु टुलु हेरेर बसेको छस !

अनि एक्कासी जब हिजो सम्म नभएको नयाँ साइकल करिम संग कसरि आयो भन्ने प्रश्न आयो तब म पनि सोच्न बाध्य भए र सोचे हो त कहाँ बाट आयो त्यो साइकल ? एउटा ठुलो प्रश्न बाचक चिन्ह मेरो आखा अगाडी आएर तेर्सियो ???
त्येस्पछी लेखक ले जब साइकल को यथार्थ कुरो भन्छु भनेर उपन्यासका पात्र तथा आफुलाई सहयोग गर्ने सहयोगीहरु को नाम भन्न थाले मलाई झनक्क रिस पनि उठ्यो . सिधै भनिदिए भैहाल्यो नि..... आभार साभार पछी गरे पनि त भैहाल्थ्यो नि त जस्तो लाग्यो तर उपन्यास को अन्तिम शब्द पढिसकेपछि लेखक को यो सस्पेन्स राख्ने शैली झनै मन पर्यो... अत्यन्तै गज्ज़ब को लाग्यो !
हा हा मा आफै यस्तै शैली मा पो जान लागेछु कि क्या हो???

अनि मैले खोजे जस्तै, त्यो साइकल दिने मान्छे ए होइन ईलैयाकै भाषामा त्यो फरिस्ता , देवदूत को बारेमा भन्न थाल्यो करिमले नुसरत लाइ .... अनि गाउँ मा आतंक मच्चिदा आधा गाउँले हरुलाई आफ्नो घरमा राखेर बचाएको थियो भन्ने कुरो खुलायो , मलाई बिश्वास भयो कि त्यो फरिस्ता अरु कोहि नभएर टूटे पण्डित हो .. र त्यो साइकल पनि उसैले करिमलाई दिएको हो .. र उपन्यास सकाएको सोच्दै लामो सास फेरें र अगाडी बाँकी अन्तिम अनुच्छेद सुरु हुनु भन्दा अगाडी  जब करिमले  त्यस फरिस्ता को नाम "___________ " भन्यो जुन नुसरत ले सुनी कि सुनिन थाहा भएन मैले स्पष्ट संग सुने ऊ टूटे पण्डित नै थियो . तर अन्तिम अनुच्छेद ले मेरा आँखा हरु चम्किला भए , म दङ्ग परें, मलाई एक किसिम को सन्तुष्टि लाग्यो . अत्यन्त खुसि भएँ . ईलैया प्रति म लेखक भन्दा हजार गुना बढी आभारी भएँ (सायद) . मलाई उसले जीवन भरि अरु लाइ दिएको दुख हरु , धोका हरु सबै अल्लाह ले माफ गरिदिए जस्तो लग्यो . आमा ले आफ्नो बुहारी लाइ भनेर राखेका अठाह्र तोला चांदी का गहाना बेचेर पो उसले करिम् लाइ साइकल किनिदिएको रहेछ !!!!

अझ टूटे पण्डित को चिठी बाट खुलेका घटना हरु र पथ्थरपुरवा मा छोडिएका सम्पूर्ण पात्र हरु को बयान झनै उत्कृष्ट र महत्वपुर्ण लग्यो . ईलैया ले शम्भुराम लाई पेस्तोल ले मार्न लागेको थाहा पाउँदा ईलैया साच्चिकै उपन्यास को हिरो भएको अनुभव गरें !

यी सबै कुरा हरु भन्दा पनि अझ महत्वपुर्ण लागेको कुरा त के भने टूटे पण्डित को ठेगाना परिवर्तन भएछ !! नेपाल को सिमाना अतिक्रमीत भै भारत पो भैसकेको ??? कति यथार्थपरक मार्मिक ढंगले प्रस्तुत गरिएको हो ?? मा फेरी दङ्ग परें . यो  कुरो दुखद लाग्यो , र सोचनीय पनि !

यसरी नयन राज पाण्डे ले माया पिरती , धर्म परम्परा र राष्ट्रियता लाइ समानान्तर ढंगले अगाडी बढाई गरेको मन छुने अन्त्य मैले पढेका सम्पूर्ण पुस्तकहरु को अन्त्य भन्दा उत्कृष्ट लाग्यो ... मैले पढेका प्राय: अन्य उपन्यासका कथा अत्यन्त मर्मस्पर्शी र उत्कृष्ट हुदा हुदै पनि अन्त्य मा दम नभएको महसुस गरेको छु . तर लू को अन्त्य मिठो लग्यो, सन्तुष्टिपूर्ण लाग्यो ( व्यक्तिगत रूपमा ) ... बधाई तथा धन्यबाद पाण्डे जी !

पात्र हरुलाई त्यो हद सम्म  यथार्थ परक बनाइएको पनि उदाहरणीय लाग्यो ! मा आफु पनि  तराई को पथ्थरपुरवा , नेपालगंज जस्तै, र तेही ठाउँ नजिकैको एउटा सिमानामा भएको हुनाले कुनै दिन करिम रिक्सा चलाउदै गरेको त भेटिदैन जस्तो पो लाग्छ त !!