त्यी पांच दिन.....!!

भ्रमण मन नपर्ने मान्छे सायद कमै होलान् । 

समय निकालेर धेरै अगाडी देखि योजना भएको तर पुरा हुन नसकेको भ्रमणका लागि हामी अफिसका चार जना साथिहरु कृष्णनगरबाट प्रस्थान गर्यौं पोखारा तिर असोज १, २०७० मा । एक जना कहिलै पोखरा र आस पास नगएका, एक जना वर्षौं पहिले गएका र अर्का एक जना जान त गएका तर खासै घुमघाम नगरेका साथिहरुलाई पोखरा घुमाउने करिव करिव सम्पुर्ण दायित्व मेरै थियो ।

बाटामा देखिएका सम्पूर्ण दृश्यहरु संग रमाउंदै अगाडी बढ्यो हाम्रो यात्रा । देखिएका हरेक चिज राम्रा लागे मलाई र हामी सबैलाई  । हुन पनि कृष्णनगर जस्तो ठाउंमा बसेकोले नै होला प्रत्येक प्राकृतिक तथा आर्टिफिसियल ै कुराहरु अचम्मै सुन्दर देखिन्थे । अझ भनौं स्वभाविक भन्दा अझ बढि सुन्दर ।

बुटवल पाल्पा हुंदै सिदार्थ राजमार्ग बाट पोखरा जाने निर्णय गरि हामि सोही बाटो बाट माथि तिर लाग्यौं । बाटोमा फोटो सेसन संग सगैंको रमाईला गफहरु तथा गितहरुले अवश्य पनि यात्रालाई अझै यादगार बनाउन महत्वपूर्ण भुमिका निर्वाह गरे । 

यात्रालाई रमाईलो बनाउन एक दुई जना गफमा मजा दिलाउन सक्ने साथि हरु को अत्यन्त जरुरी पर्ने रहेछ । हाम्रो टिममा काउचा सर भए पछि अरु कोहि चाहिने र रमाईलो नहुने कुरै भएन । गणेश दाईको भगवान् भरोसा पनि कम रोचक त थिएन नै । वास्तवमा गफ आफैमा रमाईला वा नरमाईलो हुन्छ जस्तो लाग्दैन मलाई, यसको रोचकता सैलि र हाउभाउमा हुन्छ, गफ लगाउने लाईभ्लि  सैलि ।

बाटोमा खाना त्यसपछिको खाजा ।  अनि त्यि ठाउंहरु , प्रत्येक चिज सम्झन लायक थिए । पोखरा पुग्दा अलि अबेरै भएछ , सायद हामी निस्केको समय नै अलि ढिला भएको थियो  । त्यसैले अन्य कुराहरु भन्दा खाना खाएर सुत्नु नै उत्तम मानियो ।

दिन १ ः

पोखरा घुम्नु छ । हामी नेपाली ले पोखारा वा अन्य जहां गए पनि सबै भन्दा पहिल घुम्ने ठाउं भनेको मन्दिर  नै हो । हामी पनि विन्दवासिनी गइयो । दर्शन गरि वरी हामी गुफाहरु। सेति नदिको गल्छि , पि. एन. क्याम्पस परिसर , म्युजियम, हुंदै करिब १ बजे तिर खाना खाने साईत जुराई फेरि एकै छिन सुस्ताएर भ्मण जारी राख्ने गरि पहिलो चरणको घुमाई लाई बिट मारियो ।

Inside  Mahendra Cave.

Prithvi Narayan Campus

Tunnel At KI Singh Pool

बेलुकी पख फेवातालको किनार मा हिड्नुुको पनि कम मज्जा त थिएन नै । त्यहांको छुट्टै खालको रमझम ले कसैलाई किन नतानोस् .... त्यस पछि पोखराको सांगितिक माहोलमा एकछिन डुबुल्कि मार्ने निर्णय गरियो ।

दिन २ ः

हामी अब करिब सबै जनाका लागि नयां तिन जिल्ला जिबनमा नै पहिलो पटक जांदै थियौं । बाग्लुंग, पर्वत  र म्याग्दी । पहाडको बाो ,  बाटो भरि हरियाली, र सुस्ताएर बगेका खहरे हरु ।  माथि आकाशबाट नै खसे झैं बाटो आड मै खसेका झरना हरु त कति हुन कति । त्यस माथि अति झुम्म परेको ठाउं पुग्दा नपुग्दै बज्ने प्राकृतिक सांगितिक झंकार  ः भm्याउंकिरिको ।

सर्वप्रथम पर्वत । यान्त्रिक पुल । कुस्मा देखि बलेवा जोड्ने । 

Baglung Kalika Entrance

Formal Program

Galeshwar , Myagdi

Getting Ready  For Flight

In the background : Kusma

In the another side. Parbat Balewa Automated Bridge-Ropeway

Boating at Fewa Lake

 हामी लाई एड्भेन्चरस लागे पनि कुरा बुझ्दा त्यो भन्दा पनि बढि स्थानियलाई द्रुत यातायातको साधन रहेछ त्यो । हुन पनि त्यो कालि गण्डकी ले बनाउको विसाल गल्छि माथि टांगिएको त्यो यान्त्रिक पुल बाट घण्टौं लाग्ने बाटो छ सात मिनेट मा नै काट्न सम्भव बनाई दिएको रै छ ।

त्यसपछिको गन्तब्य म्याग्दी । दुई तिरबाट नदिहरुले घेरको सानो बजार । अचम्मको कुरा जिल्ला सुरु हुने बित्तिकै सदरमुकाम । अन्य कुरा सोच्नु भन्दा पहिले मैले सोचें , यो जिल्लाका पल्लो भेगका मान्छे हरुलाई सदरमुकाम आउन कति दिन लाग्ला ?? तर  अत्यन्त सुन्दर । सानो औपचारिक कार्यक्रम पछि बेनि बजारलाई दक्षिण तिरबाट बगेको म्याग्दी खोला तिर  लागियो ।  खोला भनिएता पनि नदि भन्दा कम थिएको त्यसको बहाव । एक जना भाई खेल्दै गरेको फुटवल नदिमा खसेपछि , फुटबल जोगाउन हाम फालेका झण्डै बगाएन हाम्रै आंखा अगाडी, धन्न केहि भएन । भनिन्छ पानी र आगो संग कहिलै ठट्टा नगर्नु । सम्झें । सोचें साहस हो कि मुर्खता कि केटाकेटिपन ??

बेनि उत्तर तिर त्यो अजंगको पर्खाल जस्तो देखिने चट्टाने पहाड । कति डरलाग्दो । कता कता बाट पहिरो आउन  समेत सुरु भई रहेको । लाग्थ्यो अलि ठुलो भुकम्प वा पहिरो गएमा त्यो पहाड ले पुरै बेनि पुर्न सक्छ । तर त्यस्तो नहोस् ।

त्यस दिनको बसाई गलेश्वर । बेनि बाट केहि किलोमिटरको कच्चि बाटो  । रिभरसाईड रिसोर्ट । साच्चिकै नाम जस्तै थियो त्यो ठाउं । अरु केहि नगरी त्यो रघुगंगा र कालिगण्डकीको झंकार ले बनेको ल्बेन्डेड म्युजिक मात्र सुनि बसौं जस्तो । चिसो हावा, सुनसान, अग्ला हरिया पहाडले घेरिएको त्यो ठाउंमा तपस्या गरे कसो ईन्लाईटेन्ड नभइएला जस्तो , वाह् ।

तर बाटो खुलेकोले त्यो ठाउंको ब्यापारमा चाहिं नराम्रो धक्का पुगेको रहेछ । बाटो खुल्नु अगाडी त्यो बाटो अन्नपूर्ण ट्रेल को ट्रेक रुटमा  पर्दो रहेछ । अव सबै जना गाडिमा जाने भए पछि त्याहां खान वा बस्न आउने स्वदेसी विदेसी पर्यटक हरु देख्न पनि रहर लाग्ने भएको छ रे ।

त्यो रातको बसाई साह्रै रमाईलो र अविस्मरणिय भयो । त्यहां बाट निस्के पछि पनि एक आध घण्टा सम्म त कानमा त्यि नै संगित गुञ्जिरहे ।

दिन ३ ः

अब गलेश्वर धाम । एक सय आठ शिव लिंग । पुराना मन्दिर । र तल कालिगण्डकी । हामी तल पनि जाने भयौं । अलिकति ओरालो झर्ने बित्तकै आयो । नदिको किनारमै एकछिन सुस्ताएपछि हामी अगाडी बढ्यौं आजको गञ्तब्य , बाग्लुंग तिर । मालढुंगा बाट यु टर्न लिएको केहि समयमा ने पुगियो बाग्लुंगको नाम संगै आउने बाग्लुंग कालिका । मन्दिर पुग्नको लागि जानुपर्ने बाटो ले नै मेरो मन जिति सकेको थियो । साच्चिकै मनोरम रहेछ ठाउं । र मन्दिर पनि । साथिहरु ले पुजापाठ गरे सायद वर पनि मागे । मेरो फेरि कसैको अगाडी सरेन्डर गर्ने बानि नभएकोले औपचारिक हाई हेल्लो दर्शन मात्र गरें । मन तृप्त भयो । अनि बाग्लुंग बजार घुमेर खाना खाएपछि लागियो हिजो नगई फर्केको पर्वतको चिनारी सबैभन्दा अग्लो झोलुंगे पुल हेर्न ।

तर बाटोको अनगिन्ति झरनाहरु मध्येको एक बाटो भन्दा  अलिकति माथि बाट खसेको झरना जसलाई काटेर हामी जानै सकेनौ र एक छिन संगै रमायौं । मन रामाञ्चित भयो । सहस्रधारा भनिदो रहेछ त्यो झरनालाई । मन त एक घण्टा अझै बसी राखौं जस्तो लागेको थियो तर मन नअघाउंदै बाटो ततायौं हामीले किनकी हामी संग समय कम थियो ।

 पुल, एक नजर मात्र हेर्दा विश्वास लाग्दैन , साच्चिकै त्यो हाईटमा पुल नै छ त ? तर यथार्थ त्यहि नै हो । यान्त्रिक पुल र यो पुलको काम भने उहि थियो । कनेक्सन  , छोटो पाराको । घण्टौंको बाटा. केहि मिनेटमा नै । त्यहांका बासिन्दाका लागि सुविधा, यो पुल हाम्रा लागि एड्भेन्चर नै बन्यो । दुई जना साथिहरु पुल सम्म जान डराउनुभयो । हामी पारी सम्म पुगेर फकर््यौं , विल्कुल नयां अनुभव वोकेर ।

त्यस पछि पोखरा । अलि थकित । सुत्यौं किनकि यो यात्रा भरिको सबैभन्दा रोचक काम अर्थात सरांकोटबाट हाम फाल्ने , प्याराग्लाईडिंगमा , बांकि नै थियो भोलिका लागि ।

दिन ४ ः

विभिन्न कुराहरु भए । प्याराग्लाईडिंग गर्ने कि नगर्ने । साथिहरु कसैले डरले गरेनन् कसैले के ले गरेनन् थाहा भएन । डराएर केहि काम गरिए भने त्यो पक्का डर हो तर डरलाग्दो काम डराएरै भएनि साहस निकालेरगरियो भने त्यो एड्भेन्चर हो  |  कोहि कोहि नचाहिने काम कसले गर्छ पनि भन्दै थिए । कोहि हांसोमा उडाउंदै थिए । म लगायत तिन जना साथिहरु उंड्ने नै भयौं । त्यहि हांसो संगै । सरांकोटमा ११ बजे पुग्यौं । त्यो अन्नपूर्ण भन्ने पसल मार्फत हामी ३ र दुई विदेशि गरि ५ जना उड्ने भयौं । १ जना नेपाली र चार विदेशी पाईलट रहेछन् । हाम्रै एक जना साथि नेपाली पाईलट संग उड्नु भयो त्यस पछि अर्को एक जना साथि र तेस्रोमा म । पाईलटले ईनर्जेटिकल्ली दिएको निर्देशन पछ्रयाउंदै रन भनेपछि खुरुरररर्र दगुरेर छेउमा पुगेपछि सानो छंदा बारी को कान्ला बाट हाम फाले जस्तो गरि खुट्टा छाडेपछि पुरा भयो प्याराग्लाईडिंग सपना । आकाशमा कावा खांदै , हावाको झोक्का हरु संग खेल्दै वरिपरि, नभनौं , हरिया डांडाहरुलाइ तल तिर पार्दे आकाशमा उड्नु ...... त्यो भन्दा रोमाञ्चक अरु के होला ? र म  २८ मिनेटको ग्लाईडिंग पछि फेवा तालको किनारा सुरक्षित अवतरण गरें । साथिहरु उत्रिसकेका रहेछन ।

रमाईलो कुरा नेपाली पाईलट दाईले जम्मा १५ मिनेटमा ल्याण्ड गराएछन् । हामी पछिल्ला दुई जना औसतमा आधा घण्टा उडेछौं ।  नेपाली हामी आफैले गर्दा नेपाली हौं । महान् गौरवशाली नेपाली । एक छिन हांसो भयो । र एउटा युद्ध विजित खुसी ।

त्यस पछि फेवा ताल । अस्ति वरिपरि मात्रै घुमेको फेवामा बोटिंग गर्ने भयौं । करिब दुई घण्टा । फेवाताल को सौन्दर्यको बखान गरिरहनु आवश्यक नहोला । तर जलकुम्भि ले कुरुप बनाउंदै रहेछ फेवा लाई । सिनित्तै सफा पारेका प्रतिवेदन त पक्का सयौं पेश भए होलान् विभिन्न निकायमा तर फेवा उस्तै छ , त्यी प्रतिवेदन हरु भन्दा विल्कुल फरक । सबैजना ले सोच्नै पर्ने कुरो ।

र फेवा ताल बाट सकियो त्यो सुन्दर छोटो भ्रमण । फोटोहरुको विश्लेषण भयो , बेलुका । र ठाउंहरुको बखान । जम्मा जम्मि फोटो संख्याको करिव करिव ३० देखि ३५ प्रतिशत फोटामा म रहेछु । हांसो भयो । मलाई फोटोग्राफिमा सोख छ  । मलाइ लाग्छ फोटो खिच्नु कुनै ब्यक्ति वा ठाउं वा चिजको फोटो मात्र खिच्नु होईन , यो त त्यो क्षण र खुसी खिच्नु हो । Photography is not all about taking picture of place, persons or things. It is about capturing the moment, the happiness and the excitement too.

धेरै अविस्मरणिय क्षणहरु खिचिएछन् । र धेरै हांसो, खुसी र उल्लाहस र डर पनि । यादहरु असिमित भए । प्रत्येक पल हरु अविस्मरणिय भए । जानु अगाडी घुम्नु पर्ने ठाउंहरुको सुचि भन्दा भ्रमण पछि फर्कने बेलामा सुचि अझ लामो भयो । तर समय  भन्दा बलवान् क छ र ? समयले यस पाली यत्ति नै गर्नु पर्ने संकेत गर्दै थियो ।

फर्कंदा, त्यिनै चार दिनका चित्रहरु घुमिरहे मनभरि । झन तराईको उष्ण मौसममा झरेपछि जव पसिनै पसिनाले लछप्प भिज्न थालयो शरिर अनि पो साच्चिकै मिस गरियो त्यि चार दिन । जय होस् ।